نظام جامع منابع انسانی با تمرکز بر مونیتورینگ و مربیگری – علیرضا محمودی فرد

فرا اقتصاد بین الملل / نظام جامع منابع انسانی (HRM)، به مجموعه‌ای از فعالیت‌ها و فرآیندها اطلاق می‌شود که هدف آن بهبود عملکرد کارکنان و سازمان است؛ در این نظام، مونیتورینگ و مربیگری به‌عنوان دو جزء اساسی شناخته می‌شوند که نقش کلیدی در توسعه دانش، افزایش بهره‌وری و ارتقاء کیفیت کار کارکنان ایفا می‌کنند. در این یادداشت به بررسی ساختار، اهمیت و چالش‌های این دو عنصر پرداخته می‌شود و برخی از روش‌های مؤثر در اجرای آن‌ها معرفی می‌شود.

تعریف نظام جامع منابع انسانی

نظام منابع انسانی، شامل فرآیندهایی مانند جذب، انتخاب، آموزش و توسعه، ارزیابی عملکرد و حفظ و نگهداری کارکنان است؛ این نظام به‌عنوان یک نگرش استراتژیک، به مدیریت نیروی کار نگاه می‌کند و تلاش می‌کند تا اطمینان حاصل کند که سازمان به اهدافش دست یابد (Ulrich, 1997).

مونیتورینگ در نظام منابع انسانی

مونیتورینگ به معنای نظارت و پایش مستمر بر عملکرد کارکنان و فرآیندهای سازمانی است. هدف از این کار شناسایی نقاط قوت و ضعف، ارزیابی میزان پیشرفت و تعیین نیازهای آموزش و توسعه است. تحقیقات نشان می‌دهند که مونیتورینگ مؤثر می‌تواند بهبود قابل توجهی در عملکرد سازمان‌ها ایجاد کند (Bandura, 1997).

متدولوژی‌های مونیتورینگ

نظارت بر عملکرد: ایجاد معیارهای کلیدی عملکرد (KPIs) برای ارزیابی فعالیت‌ها و دستاوردهای کارکنان.

بازخورد ملموس: ارائه بازخورد مداوم به کارکنان برای کمک به آن‌ها در شناسایی نقاط قوت و بهبود.

استفاده از فناوری: به‌کارگیری نرم‌افزارهای مدیریت منابع انسانی برای جمع‌آوری داده‌ها و تجزیه و تحلیل عملکرد (B ontis et al., 2007).

مربیگری در نظام منابع انسانی

مربیگری، فرایند توسعه‌ای است که به کارکنان کمک می‌کند تا توانایی‌ها و پتانسیل‌های خود را شناسایی و بهبود بخشند. مربیگری نه‌تنها به افزایش مهارت‌های شغلی کمک می‌کند، بلکه اعتماد به نفس و احساس تعلق به سازمان را نیز ارتقا می‌دهد (Kahn, 1990).

متدولوژی‌های مربیگری

جلسات فردی: برگزاری جلسات مشاوره‌ای با مربیان برای شناسایی اهداف و ایجاد برنامه‌های شخصی.

کارگاه‌های آموزشی: برگزاری کارگاه‌ها برای بهبود مهارت‌های خاص و توسعه نرم‌افزار.

مربیگری هم‌تایان: ایجاد برنامه‌هایی برای تبادل تجربیات میان کارکنان با هدف شناسایی بهترین شیوه‌ها و یادگیری از یکدیگر (Fillery-Travis & Lane, 2006).

اهمیت مونیتورینگ و مربیگری

افزایش عملکرد: استفاده از مونیتورینگ و مربیگری، منجر به افزایش عملکرد فردی و گروهی کارکنان می‌شود (Cascio & Aguinis, 2005).

بهبود ارتباطات: این دو فرآیند به تسهیل ارتباطات مؤثر در سازمان کمک می‌کنند و فرهنگ یادگیری را ترویج می‌دهند.

کاهش نرخ ترک شغل: با فراهم کردن پشتیبانی لازم، نرخ ترک شغل کاهش می‌یابد و کارکنان احساس تعلق بیشتری نسبت به سازمان خواهند داشت (Raineri & Paes, 2018).

چالش‌های نظام جامع منابع انسانی

مقاومت در برابر تغییر: برخی از کارکنان ممکن است از فرایندهای مونیتورینگ و مربیگری استقبال نکنند و این امر نیاز به مدیریت تغییر دارد (Kotter, 1996).

عدم اطمینان درباره بازخورد: برداشت‌های نادرست از بازخوردها می‌تواند منجر به اضطراب یا نارضایتی در کارکنان شود.

منابع محدود: سازمان‌های کوچک‌تر ممکن است به منابع کافی برای اجرای مؤثر این سیستم‌ها دسترسی نداشته باشند.

جمع‌بندی و نتیجه‌گیری

نظام جامع منابع انسانی، با تمرکز بر مونیتورینگ و مربیگری می‌تواند به‌عنوان ابزاری مؤثر در بهبود عملکرد، ارتقاء کیفیت کار و افزایش رضایت شغلی کارکنان عمل کند. با اجرای مؤثر این فرآیندها و مدیریت چالش‌های مرتبط، سازمان‌ها می‌توانند به اهداف خود دست یابند و به یک محیط کار پویا و مؤثر دست یابند.

تنظیم: علیرضا محمودی فرد – مشاور ارشد مدیر در امور توسعه و مدیریت منابع در کانون تحقیق و توسعه واحدهای تولیدی، تجاری و خدماتی